برای تولید گندله، سنگ‌آهن پس از تبدیل به کنسانتره با عیار بالا با مواد افزودنی مثل بنتونیت، آهک، سیمان و آب ترکیب می‌شود. این ترکیب وارد دستگاه‌های مخصوص گلوله‌سازی شده و به شکل توپ‌های کوچک در می‌آید. سپس این گندله‌های خام وارد مرحله پخت می‌شوند تا استحکام و مقاومت مکانیکی لازم را به دست بیاورند.

دو روش اصلی برای تولید گندله وجود دارد:

۱. روش آلیس‌چارلمرز

در این روش، گندله‌های خام پس از شکل‌گیری روی یک گریت متحرک (مشبک فلزی بزرگ) قرار می‌گیرند. هوای گرم از پایین به سمت بالا دمیده می‌شود و باعث خشک شدن و پخت تدریجی گندله‌ها می‌گردد. این فرآیند شامل چند مرحله خشک‌کردن، پیش‌گرمایش، پخت و خنک‌کردن است تا گندله‌ها به استحکام مطلوب برسند.

۲. روش لورگی (پرکاربرد در ایران)

در این روش که به دلیل کارایی بالا در ایران رایج است، گندله‌های خام روی بستر ثابتی به نام لورگی قرار می‌گیرند. سپس با استفاده از سیستم دمش و مکش هوای داغ، عملیات خشک‌کردن، پیش‌گرمایش و پخت انجام می‌شود. این کار باعث می‌شود گندله‌ها به‌صورت یکنواخت سخت و پایدار شوند. در انتها، گندله‌ها وارد بخش خنک‌کننده شده و برای استفاده در فرآیندهای فولادسازی آماده می‌شوند.

تفاوت اصلی این دو روش در نوع کوره و سیستم پخت است؛ اما در هر دو روش هدف نهایی یکسان است: افزایش استحکام، کاهش رطوبت و آماده‌سازی گندله‌ها برای استفاده در کوره‌های بلند و واحدهای احیای مستقیم.